Het zat al langer in mijn dikke kop om het eens te proberen op een circuit maar hoe pak je zoiets aan? De formule van Eran is wat dat betreft duidelijk en simpel, meer hoeft dat ook niet te zijn. Enige probleem waar ik mee zat was een wagen vinden die geschikt hiervoor was, zowel op technisch als finacieel gebied
Na een advertentie gelezen te hebben van Petter-Jan was dat voor mij het sein “Go”. Uiteindelijk kwam 07-10 als D-Day uit de bus……..en het werd idd een D-Day, een vreselijke slag op het strand en uiteindelijk een mooie overwinning (op mezelf)
Door omstandigheden moest ik mijn eerste KM’s in de Vauxhall Kadett GSI op het circuit afleggen achter de pace-car. De wagen was nieuw, de versnellingsbak zat aan de verkeerde kant, ikzelf trouwens ook. Tevens een instructeur die mij alles degelijk uitlegde, een pace-car die ik moest volgen. Die eerste twee rondjes waren verschrikkelijk, had zelfs moeite om de pace-car in de outlap bij te houden………..schakelen links, sturen links. Was ik er maar nooit aan begonnen
In de laatste 3 rondje begon ik wat te wennen aan de wagen, tempo van de pace-car……….kreeg wel vriendelijk te horen van de instructeur dat ik het iets “voorzichtiger” moest aanpakken. Mijn coordinatie met remmen en schakelen voor een bocht was een ramp, die bochten kwamen altijd net iets te vroeg
Bleek met een wiel over het gras gereden te hebben………oei, heb ik dan toch Verschuur-genen in mijn bloed zitten?
De tweede stint, wederom met instructeur, ging als iets beter. Meer rust in mijn eigen lijf proberen te krijgen en secuurder luisteren. Er was een voorzichtige verbetering te constateren……maar nog ver verwijderd van hetgeen wat ikzelf in gedachte had. Damn, makkelijk is anders. Wat, ik kom me bewijzen op een circuit………..hard op de snufferd gaan was meer van toespassing.
De derde stint, met de eigenaar van de wagen als passagier, was al iets vertrouwder………….de wagen voelde nu vetrouwd aan, begon al het e.e.a. te herkennen op het circuit. Klinkt raar maar in die eerste twee stints zag ik altijd wel een baanpost staan in de Villeneuve maar wie het was………..geen idee. Tijdens die derde stint herkende ik dat het een van mijn VDHB-collaga’s was. Zo stilletjes aan kon ik enkele wagens bijhouden en zag het verkeer van achteren ook op tijd. Zo’n helm neemt toch heel wat zicht en bewegingsvrijheid weg
Na de lunch was het tijd voor het laatste half uurtje. Moet eerlijk zijn dat ik het steeds na een rondje of 6 wel welletjes vond. Niet lichamelijk moe maar de kop zat vol
In die eerste stint na de pauze wilde ik de baan op, echter de pit-exit was dicht. Reden was een oliespoor dat behandeld werd………er zijn toch enkele rare bewegingen gemaakt om mij duidelijk te maken dat ik moest stoppen. De term salon-piloot is dus van toepassing op mij
In deze 4de stint ging het wel lekker…….tuurlijk nog steeds veel foutjes. Hier te laat, daar te vroeg en soms een twijffelgeval maar er begon al plezier te komen in het rijden. Het stuk eerste linkse tot en met de Bianchi is heerlijk om te rijden………..zag van te voren eigenlijk best wel op tegen de Sterrewachtbocht maar dat viel op racesnelheid (nou ja, mijn krabbers-tempo dan) best mee. Echter de sacrementshelling is een ander verhaal, door de chicane heen en heuvel op is lekker……….echter de knik bovenop is een ander verhaal. Denk dat ik voor die bult op zoek moet naar twee grotere kloten, het is en blijft een schrikmoment. New balls, please
Bij de Villeneuve, REA bocht, en de Ickx chicane kom ik steeds hetzelfde probleem tegen. Waar ligt nu dat punt waar ik moet beginnen met remmen, terugschakelen en insturen? Dat ging het ene rondje beter dan het andere. Het tempo begon erin te komen en hier en daar doemde er een tragere wagen op. Inhalen, dat is best eng op een circuit….eigenlijk is zo’n circuit veel te smal voor mij. Uiteindelijk toch een paar wagens kunnen passeren.
Tijdens de laatste stint lekker kunnen rijden, geconcentreerd met een glimlach rondgereden………komt het toch nog allemaal goed. Gelukkig geen bezoek gebracht aan de zandbak, spins of schuivers op deze dag. Er is nog een lange, zeer lange, weg te gaan voordat ik voor mezelf het idee heb dat ik aan een stuurtje kan duwen. Kwestie van veel rijtijd in de armen krijgen………en als het aan mij ligt, wederom in dat Kadettje.
Petter-Jan, collega-cursist Jeroen, Instructeurs en de andere Eranners, het was een mooie en geslaagde dag. Tot in 2006!